O Pewnej Metodzie Sumowania Uszkodzeń Zmęczeniowych w Elementach Stalowych z Karbami

Przeprowadzono próbę sformułowania nowej hipotezy mającej na celu sprawdzenie pewnego modelu procesu narastania zniszczenia zmęczeniowego. Hipotezę wyprowadzono przy założeniu, że prędkość przyrostu zniszczenia zmęczeniowego jako funkcja liczby cykli jest proporcjonalna do istniejącej w danej chwili wartości zniszczenia D_n. Ponadto założono, że w chwili początkowej istnieje zawsze pewne zniszczenie wstępne wynikające z licznych defektów budowy krystalicznej oraz że obciążenie występuje w powtarzających się blokach. Porównując kumulowane w ten sposób zniszczenie ze zniszczeniem wywołanym w elemencie przy obciążeniu o stałej amplitudzie otrzymujemy wzór określający żywotność. Hipoteza znalazła potwierdzenie w wynikach badan własnych. Poprawna jest zarówno dla próbek z karbem jak i gładkich. Różnica pomiędzy średnią żywotnością rzeczywista i obliczona z hipotezy wynosi średnio 6,5%.